Γιούνγκ Τσάνγκ “Αγριόκυκνοι, τρεις κόρες της Κίνας” απόσπασμα

To παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα απο το βιβλίο της Γιούνγκ Τσάνγκ “Αγριόκυκνοι, τρείς κόρες της Κίνας” εκδόσεις Εστία (με τη βοήθεια της Αντιγόνης Κριπαροπούλου) Φωτογραφίες απο  http://www.pixyard.com/Traditional_Shoes_in_China

Σύμφωνα με το έθιμο, ο προπάππος μου παντρεύτηκε νέος, στα δεκατέσσερα, μια γυναίκα έξι χρόνια μεγαλύτερή του. Ένα από τα καθήκοντα μιας γυναίκας ήταν να βοηθήσει στην ανατροφή του άντρα της.
Η ιστορία της γυναίκας του, της προγιαγιάς μου, ήταν ίδια με την ιστορία εκατομμυρίων γυναικών της Κίνας στην εποχή της. Η οικογένειά της, αφενός επειδή δεν ανήκε στο χώρο των διανοουμένων και συνεπώς δεν είχε θέση στο μανδαρινάτο, κι αφετέρου επειδή ήταν κορίτσι, δεν της έδωσε όνομα. Ήταν η δεύτερη κόρη και τη φώναζαν «Δεύτερο κορίτσι» (Ερ-για-τόου).

…Οι δύο νέοι δεν συναντήθηκαν πριν το γάμο. Τότε θεωρείτο μεγάλη ντροπή, ίσως και οικογενειακός εξευτελισμός, να ερωτευτεί κανείς. Όχι επειδή ο έρωτας αποτελούσε ταμπού-άλλωστε υπήρχε αξιόλογη παράδοση ρομαντικής αγάπης στην Κίνα-αλλά διότι οι δύο νέοι δεν έπρεπε να βρεθούν κάπου όπου μπορούσε να τους συμβεί κάτι τέτοιο, εν μέρει επειδή ήταν ανήθικο να συναντηθούν κι εν μέρει επειδή ο γάμος ήταν πρώτα απ’ όλα ένα καθήκον, μια συμφωνία μεταξύ δύο οικογενειών. Αν ήταν κανείς τυχερός μπορούσε να ερωτευτεί μετά το γάμο… Αλλά το μεγαλύτερο προσόν της ήταν τα δεμένα πόδια της που στα κινέζικα ονομάζονταν «μικρούτσικα χρυσά κρίνα». Αυτό σήμαινε ότι περπατούσε σαν το «βλαστάρι της μικρής ιτιάς στο ανοιξιάτικο αεράκι», παραδοσιακή έκφραση που χρησιμοποιούσαν οι Κινέζοι «γνώστες» των γυναικών. Υποτίθεται ότι μια γυναίκα που περπατούσε με τα πόδια δεμένα προκαλούσε ερωτική επιθυμία στους άντρες, μια και φαινόταν να είναι ευάλωτη και να έχει ανάγκη προστασίας.
Τα πόδια της γιαγιάς μου είχαν δεθεί όταν ήταν δύο χρονών. Η μητέρα της, που και κείνης τα πόδια ήταν δεμένα, της τα τύλιξε μ’ ένα άσπρο πανί, έξι μέτρα μάκρος, αφού πρώτα λύγισε τα τέσσερα μικρά δάκτυλα προς τα μέσα και κάτω από την πατούσα. Κατόπιν έβαλε μια μεγάλη πέτρα από πάνω για να σπάσει την καμάρα. Η γιαγιά μου στρίγκλιζε από τον τρομερό πόνο και την παρακαλούσε να σταματήσει. Η μητέρα της χρειάστηκε να της βάλει ένα πανί στο στόμα για να μη φωνάζει. Η γιαγιά μου λιποθυμούσε συνέχεια από τον πόνο.

Η διαδικασία κράτησε αρκετά χρόνια. Ακόμα κι αφού είχαν σπάσει τα κόκαλα, τα πόδια έπρεπε να παραμένουν δεμένα νύχτα μέρα με χοντρό πανί, επειδή από τη στιγμή που θα έμεναν ελεύθερα θα επανέρχονταν. Χρόνια ολόκληρα η γιαγιά μου έζησε μ’ έναν αδιάκοπο, φρικτό πόνο. Όταν ικέτευε τη μητέρα της να λύσει τους επιδέσμους, εκείνη έκλαιγε και της έλεγε ότι τα άδετα πόδια θα τη κατέστρεφαν και ότι το έκανε για τη μελλοντική ευτυχία της.
…Εκείνη την εποχή όταν παντρευόταν μια γυναίκα, το πρώτο πράγμα που έκανε η οικογένεια του γαμπρού ήταν να εξετάσει τα πόδια της. Τα μεγάλα πόδια, τα φυσιολογικά πόδια δηλαδή, θα ρεζίλευαν το σπιτικό του. Η πεθερά σήκωνε τον ποδόγυρο της μακριάς φούστας της νύφης κι αν τα πόδια της ήταν πιο μακριά από δέκα εκατοστά, άφηνε τη φούστα να πέσει με μια χειρονομία που δήλωνε περιφρόνηση και αποχωρούσε με ύφος αγέρωχο, εγκαταλείποντας τη νύφη στο επικριτικό βλέμμα των καλεσμένων, που κοιτούσαν τα πόδια της με καταφρόνια μουρμουρίζοντας προσβλητικές εκφράσεις.

Που και που, κάποια μάνα λυπόταν τη κόρη της κι έβγαζε το πανί που τύλιγε τα πόδια της. Αλλά όταν η κόρη μεγάλωνε και έπρεπε να υποστεί την περιφρόνηση της οικογένειας του άντρα της και την αποδοκιμασία της κοινωνίας, τότε κατηγορούσε τη μητέρα της για τον αδύναμο χαρακτήρα της.
Το έθιμο να δένονται τα πόδια ξεκίνησε πριν από χίλια χρόνια, υποτίθεται από μια παλλακίδα του αυτοκράτορα. Οι άντρες όχι μόνο θεωρούσαν ερωτικό το θέαμα μιας γυναίκας με μικροσκοπικά ποδαράκια να κουτσαίνει, αλλά και ερεθίζονταν όταν έπαιζαν με τα δεμένα πόδια, που ήταν κρυμμένα μέσα σε κεντητά μεταξωτά παπούτσια. (…) Τα δεμένα πόδια είχαν σάπιο κρέας και βρωμούσαν όταν έβγαινε ο επίδεσμος αλλά οι άντρες σπάνια τα έβλεπαν γυμνά. Θυμάμαι τη γιαγιά μου, όταν ήμουν παιδί, να πονάει συνέχεια. Ο πόνος προερχόταν τόσο από τα σπασμένα κόκαλα όσο και από τα νύχια που μεγάλωναν μες το πέλμα της. (…)

ΕΡΓΑΣΙΕΣ

1.      Tαυτιστείτε με το μικρό κορίτσι που υπέστη το βασανιστήριο του δεσίματος των παιδιών και καταγράψτε  στο ημερολόγιό σας τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας.

2.      Να περιγράψετε το χαρακτήρα της μητέρας του κοριτσιού με τα δεμένα πόδια σε σχέση με τον κοινωνικό της ρόλο και σε συνάρτηση με το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο εγγράφεται το κείμενο , κάνοντας τις αντίστοιχες παραπομπές στο κείμενο.

3.      Να συγκρίνετε τις συνθήκες ζωής της γυναίκας της Κίνας των αρχών του 20^ου αιώνα με εκείνες της σύγχρονης Ελληνίδας.

4.      «…Εκείνη την εποχή όταν παντρευόταν μια γυναίκα…… που κοιτούσαν τα πόδια της με καταφρόνια μουρμουρίζοντας προσβλητικές εκφράσεις.» : Η πεθερά επιστρέφει στο σπίτι της και αφηγείται εξοργισμένη τα γεγονότα στις γειτόνισσές της.

ΤΣΑΝΓΚ  ΓΙΟΥΝΓΚ Γεννήθηκε στην Κίνα το 1952. Το 1978 χρονολογία στην οποία καταλήγουν και οι Αγριόκυκνοι, έρχεται στο Λονδίνο για να μάθει αγγλικά. Αρχίζει να γράφει το βιβλίο το 1988, στα αγγλικά, με τη βοήθεια του Άγγλου συζύγου της. Το αυτοβιογραφικό αυτό βιβλίο ξεκινάει με την αφήγηση της ζωής της γιαγιάς της, που έζησε τις αγωνίες της φεουδαρχικής εποχής, όταν ακόμη συνέθλιβαν τα πόδια των γυναικών. η γιαγιά δόθηκε ως παλλακίδα σε έναν στρατηγό, το έσκασε με την μικρή της κόρη και παντρεύτηκε ένα γιατρό. Η κόρη αυτή, η μητέρα της συγγραφέως, κατέλαβε, όπως και ο σύζυγος της, υψηλά αξιώματα επί Μάο. Αργότερα βασανίστηκαν και οι δύο και στάλθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας. Η Γιούνγκ Τσάνγκ έμεινε για σύντομο διάστημα Ερυθροφρουρός. Είναι η πρώτη Κινέζα διδάκτωρ βρετανικού Πανεπιστημίου (Γυόρκ). Αργότερα δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Σήμερα ζει στο Λονδίνο.

πηγή :  http://parallhlografos.wordpress.com/