Μαρία Κέντρου – Αγαθοπούλου , “Ο μοτοσικλετιστής”

Τι ν’ απόγινε άραγε Εκείνος ο θορυβοποιός Της νύχτας Καβάλα στο μηχανικό του ζώο Να κραδαίνει την άσφαλτο Χωρίς φρένο Να παίζει ώρα ύπνου Με τις φρένες μας Εδώ μέσα Στο σακατεμένο κρανίο   Προχτές το μεσονύχτι Που κοίταζα απ’ το παράθυρό μου Το νέο φεγγάρι Άκουσα θόρυβο παράξενο Να ‘ρχεται από ψηλά Και μου φάνηκε πως τον είδα Ένας άγγελος πάνω σε μοτοσικλέτα Να διασχίζει τους δρόμους τ’ ουρανού Κι απ’ το σπασμένο καθρεφτάκι του Να με κοιτάζει περίλυπος   Βγάλε μου σε παρακαλώ Μια ωραία φωτογραφία Να τη στείλω στο κορίτσι μου Έτσι πάνω στη μοτοσικλέτα μου Με το ένα χέρι στο χειρόφρενο Το άλλο να σιάζει τα σγουρά μαλλιά μου Θέλω να φαίνεται καλά Το καινούργιο μου πέτσινο Το σιδερένιο κράνος Να διακρίνεται προπάντων Ο ίλιγγος στο πρόσωπό μου Και κείνο του θανάτου Το αναπόφευκτο

 

Η Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου γεννήθηκε το 1930 στη Θεσσαλονίκη από γονείς Μικρασιάτες. Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1958 με το ποίημα “Ξημέρωμα”. Εξέδωσε τις ακόλουθες ποιητικές συλλογές: Ψυχή και τέχνη (1961), Διασταυρώσεις (1965), Περίπτωση σιωπής (1968), Μεγεθύνσεις (1971), Αρμιλλάρια (1973), Τα τοπία που είδα (1975), Τα επακόλουθα (1978), Θαλασσινό ημερολόγιο (1981), Μετανάστες του εσωτερικού νερού (1985), Η σκοτεινή διάρκεια των ημερών, Επιλογές και σύνολα, Ποιήματα (1965-1995), Νησίδες (2001), Σαλκίμ (2001), Σεντόνια της αγρύπνιας (2006) κ.ά.. Αφού καταξιώθηκε στο χώρο της ποίησης, ασχολήθηκε και με την πεζογραφία: Συνοικισμός Σιδηροδρομικών (1998), Στο δωμάτιο (1999), Η παραίτηση (2002), Οι μικρές χαρές (2005), Τα σεντόνια της αγρύπνιας (2006).
Ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά λογοτεχνών, στην οποία περιλαμβάνονται οι συγγραφείς που γεννήθηκαν ανάμεσα στο 1929 και 1940 και εμφανίζονται κυρίως τη δεκαετία 1950-1960. Η ποίησή της χωρίζεται σε δύο περιόδους: στην πρώτη, (1968-1978) αναζητεί εναγώνια τρόπους προσέγγισης του υπερβατικού κόσμου. Στη δεύτερη (1981 κ.έ.), περιορίζει τις αναζητήσεις της στην απτή πραγματικότητα και αρκείται στην απλή, πολυσήμαντη ωστόσο, καθημερινότητά της, ανακαλώντας μνήμες του μακρινού παρελθόντος.
Το ποίημα “Ο μοτοσικλετιστής” είναι από τη συλλογή Θαλασσινό ημερολόγιο (1981) με την οποία η ποιήτρια εγκαινιάζει τη δεύτερη και ωριμότερη φάση της ποιητικής της πορείας.