Ξενοφῶν, Ἱέρων, κεφ. 5 §§ 1-2

 Ξενοφῶν, Ἱέρων, κεφ. 5 §§ 1-2 (έκδ. του Marchant, E.C. Οξφόρδη: Clarendon Press, 1920, ανατ. 1969)

Ο Ιέρωνας, τύραννος των Συρακουσών, στον διάλογό του με τον ποιητή Σιμωνίδη παραθέτει όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι τύραννοι παρουσιάζουν αντιφάσεις στα συναισθήματα και τη συμπεριφορά τους.

Χαλεπὸν δ’ ἐρῶ σοι καὶ ἄλλο πάθημα, ὦ Σιμωνίδη, τῶν τυράννων. Γιγνώσκουσι μὲν γὰρ οὐδὲν ἧττον τῶν ἰδιωτῶν τοὺς ἀλκίμους τε καὶ σοφοὺς καὶ δικαίους. Τούτους δ’ ἀντὶ τοῦ ἄγασθαι φοβοῦνται, τοὺς μὲν ἀνδρείους, μή τι τολμήσωσι τῆς ἐλευθερίας ἕνεκεν, τοὺς δὲ σοφούς, μή τι μηχανήσωνται, τοὺς δὲ δικαίους, μὴ ἐπιθυμήσῃ τὸ πλῆθος ὑπ’ αὐτῶν προστατεῖσθαι. Ὅταν δὲ

Θουκυδίδου Ἱστορίαι 1. 94-95

 Θουκυδίδου Ἱστορίαι 1 §§ 94-95 (έκδ. των Jones, H.S., Powell, J.E. Οξφόρδη: Clarendon Press, 1942, ανατ. 1970)

Στο παρακάτω απόσπασμα ο Θουκυδίδης αναφέρεται στην εκστρατεία των Ελλήνων κατά των Περσών με επικεφαλής τον Παυσανία μετά τους Περσικούς πολέμους. Ο ιστορικός παρουσιάζει τα γεγονότα που οδήγησαν στην ανάληψη της αρχηγίας από τους Αθηναίους.

Παυσανίας δὲ ὁ Κλεομβρότου ἐκ Λακεδαίμονος στρατηγὸς τῶν Ἑλλήνων ἐξεπέμφθη μετὰ

εἴκοσι νεῶν ἀπὸ Πελοποννήσου· ξυνέπλεον δὲ καὶ Ἀθηναῖοι τριάκοντα ναυσὶ καὶ τῶν ἄλλων

 ξυμμάχων πλῆθος. Καὶ ἐστράτευσαν ἐς Κύπρον καὶ αὐτῆς τὰ πολλὰ κατεστρέψαντο, καὶ

ὕστερον ἐς Βυζάντιον Μήδων ἐχόντων, καὶ ἐξεπολιόρκησαν ἐν τῇδε τῇ ἡγεμονίᾳ. Ἤδη δὲ βιαίου

Ξενοφῶν, Ἱέρων §§ 2.6-9

 Ξενοφῶν, Ἱέρων §§ 2.6-9 (έκδ. του Marchant, E.C. Οξφόρδη: Clarendon Press, 1920, ανατ. 1969)

Στο έργο αυτό γίνεται συζήτηση ανάμεσα στον τύραννο των Συρακουσών Ιέρωνα και τον ποιητή Σιμωνίδη σχετικά με τις διαφορές του τυραννικού από τον ιδιωτικό βίο.

 

Ἐγὼ δὲ πεπειραμένος σαφῶς οἶδα, ὦ Σιμωνίδη, καὶ λέγω σοι ὅτι οἱ τύραννοι τῶν μεγίστων

ἀγαθῶν ἐλάχιστα μετέχουσι, τῶν δὲ μεγίστων κακῶν πλεῖστα κέκτηνται. Αὐτίκα γὰρ εἰ μὲν

 εἰρήνη δοκεῖ μέγα ἀγαθὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι, ταύτης ἐλάχιστον τοῖς τυράννοις μέτεστιν· εἰ

δὲ πόλεμος μέγα κακόν, τούτου πλεῖστον μέρος οἱ τύραννοι μετέχουσιν. Εὐθὺς γὰρ τοῖς μὲν

ἰδιώταις, ἂν μὴ ἡ πόλις αὐτῶν κοινὸν πόλεμον πολεμῇ, ἔξεστιν ὅποι ἂν βούλωνται πορεύεσθαι 

μηδὲν φοβουμένους μή τις αὐτοὺς ἀποκτείνῃ, οἱ δὲ τύραννοι πάντες πανταχῇ ὡς διὰ πολεμίας 

πορεύονται. Αὐτοί τε γοῦν ὡπλισμένοι οἴονται ἀνάγκην εἶναι διάγειν καὶ ἄλλους ὁπλοφόρους 

ἀεὶ συμπεριάγεσθαι. Ἔπειτα δὲ οἱ μὲν ἰδιῶται, ἐὰν καὶ στρατεύωνταί που εἰς πολεμίαν, ἀλλ' οὖν

ἐπειδάν γε ἔλθωσιν οἴκαδε, ἀσφάλειαν σφίσιν ἡγοῦνται εἶναι, οἱ δὲ τύραννοι ἐπειδὰν εἰς τὴν

ἑαυτῶν πόλιν ἀφίκωνται, τότε ἐν πλείστοις πολεμίοις ἴσασιν ὄντες.

Λεξιλόγιο

 Αὐτίκα γάρ: παραδείγματος χάριν/ χάρη

διὰ πολεμίας: μέσα από εχθρική χώρα

οἴκαδε: στην πατρίδα

συμπεριάγεσθαι: του ρ. συμπεριάγομαι: περιφέρομαι μαζί ή από κοινού με κάποιον

Ξενοφῶντος Ἑλληνικά, 1.6.8.3-1.6.14.1

 Ξενοφῶντος Ἑλληνικά, 1.6.8.3-1.6.14.1

 

Το απόσπασμα αναφέρεται στα τελευταία χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου (406 π.Χ.). Ο Σπαρτιάτης ναύαρχος Καλλικρατίδας μετά την άρνησή του να περιμένει οικονομική ενίσχυση από τον Κύρο, σατράπη της Λυδίας, της Φρυγίας  και της Καππαδοκίας και φίλο των Σπαρτιατών κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, απευθύνεται στους Έλληνες της Μιλήτου.

       Ἐμοὶ μέν, ὦ Μιλήσιοι, ἀνάγκη τοῖς οἴκοι ἄρχουσι πείθεσθαι· ὑμᾶς δὲ ἐγὼ ἀξιῶ

προθυμοτάτους εἶναι εἰς τὸν πόλεμον διὰ τὸ οἰκοῦντας ἐν βαρβάροις πλεῖστα κακὰ ἤδη ὑπ’

αὐτῶν πεπονθέναι. δεῖ δ’ ὑμᾶς ἐξηγεῖσθαι τοῖς ἄλλοις συμμάχοις ὅπως ἂν τάχιστά τε καὶ

μάλιστα βλάπτωμεν τοὺς πολεμίους, ἕως ἂν οἱ ἐκ Λακεδαίμονος ἥκωσιν, οὓς ἐγὼ ἔπεμψα

Θουκυδίδου Ἱστορίαι 2.65.1.1-2.65.6.1.

 Θουκυδίδου  Ἱστορίαι     2.65.1.1-2.65.6.1.

Κατὰ τὸ τρίτο ἔτος τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου ὁ ἀθηναϊκὸς δῆμος, κουρασμένος από τις αντιξοότητες τοῦ πολέμου, ἄρχισε νὰ στρέφεται ἐναντίον τοῦ Περικλῆ ποὺ εἶχε ἐξωθήσει τα πράγματα σὲ ρήξη μὲ τὴν Σπάρτη. Γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν πολιτική του καὶ νὰ τονώσει το ἀγωνιστικὸ φρόνημα τοῦ δήμου, ὁ μεγάλος πολιτικὸς συγκάλεσε τὴν ἐκκλησία τοῦ δήμου και εκφώνησε λόγο στοὺς συμπολίτες του. Απόσπασμα του λόγου αυτού αποτελεί το ακόλουθο κείμενο

 Τοιαῦτα ὁ Περικλῆς λέγων ἐπειρᾶτο τοὺς Ἀθηναίους τῆς τε ἐς αὑτὸν ὀργῆς παραλύειν καὶ ἀπὸ

τῶν παρόντων δεινῶν ἀπάγειν τὴν γνώμην. οἱ δὲ δημοσίᾳ μὲν τοῖς λόγοις ἀνεπείθοντο καὶ οὔτε

πρὸς τοὺς Λακεδαιμονίους ἔτι ἔπεμπον ἔς τε τὸν πόλεμον μᾶλλον ὥρμηντο, ἰδίᾳ δὲ τοῖς

παθήμασιν ἐλυποῦντο, ὁ μὲν δῆμος ὅτι ἀπ’ ἐλασσόνων ὁρμώμενος ἐστέρητο καὶ τούτων, οἱ δὲ

Λατινικά Γ' : Κείμενο 26 - Ο Πλίνιος αναγγέλλει ένα θλιβερό γεγονός

 Κείμενο 26 :  Ο Πλίνιος αναγγέλλει ένα θλιβερό γεγονός

 

G. Plinius (dicit: ενν.) salutem Marcellino suo.

Tristissimus haec tibi scribo:

Fundani nostri filia minor mortua est.

Ea puella nihil umquam vidi festivius,

Λατινικά Γ' : Κείμενο 25: Πώς ένα σύκο στάθηκε αφορμή να καταστραφεί η Καρχηδόνα

 Κείμενο 25:  Πώς ένα σύκο στάθηκε αφορμή να καταστραφεί η Καρχηδόνα

Cato attulit quodam die in curiam ficum praecocem ex Carthagine

ostendensque patribus«Interrogo vos» inquit

«quando putetis hanc ficum decerptam esse ex arbore».

Cum omnes recentem esse dixissent,

«Atqui ante tertium diem»

Λατινικά Β' : Κείμενο 7 : Ετοιμασίες για ξεχειμώνιασμα

Κείμενο 7 : Ετοιμασίες για ξεχειμώνιασμα

Caesar propter inopiam frumenti conlocat legiones in hibernis multis.

Ex quibus quattuor iubet hiemare in Nerviis

et tribus imperat remanere in Belgis.

Λατινικά Β' : Κείμενο 6: Οι νόμοι

Κείμενο 6:  Οι νόμοι

In ea civitate, quam leges continent,

boni viri libenter leges servant.

Lex enim est fundamentum libertatis, fons aequitatis.

Λατινικά Β' : Κείμενο 5: Ένας ‘λάτρης’ του Βιργιλίου

 Κείμενο 5:  Ένας  ‘λάτρης’  του Βιργιλίου

 

Silius Italicus, poēta epicus, erat clarus vir.

XVII (septendecim) libri eius de bello Punico secundo sunt pulchri.

Ultimis annis vitae suae se tenēbat in Campaniā.

In illis locis possidēbat multos agros.

Silius habēbat tenerum animum.